'İnsan nefes alıp verdiği sürece' yaşar tezi aslında hayatı, aldığımız ilk nefes ile verdiğimiz son nefes arasındaki sürece indirgemiş oluyor. Bu süreci uzatıp veya kısaltma tabi elimizde tabiatın doğalında sonlandırılan nefese ölüm, sürecin akışı dışındaki kendi müdahalemizi ise intihar olarak değerlendiriyoruz. Her ne kadar intihar kelimesine karşı bir alerjik durumumuz varise sosyal medya platformlarda intiharı çok yazıp çizmekteyiz. İntar kelimesinden korkanrız, ne zamanki bir intihar olsa ' Aslında gayet mutluydu, hiç bir sorunu yoktur' der ve konuyu kapatırız...
Öte yandan aslında intiharımız kimseyi ilgilendirmiyor. Bedeniniz size ait nihayetinde... yani arkasından kitleleri sürüklendiğimizin ve insanları bu eyleme teşvik etmediğiniz sürece.
Her iki durumda var olan gerçeklik ise hayatın aslında biricik olduğu ve değerli olduğudur. Hayatı renklendirmek onu korumak ve kollamak nefes alma maceranızı uzatır. nitekim dünyanın bütün yasaları, büyün kuralları da yaşam hakkına işaret eder. Bedenimiz bizim ama hayatımız birazda toplumu ilgilendiriyor olabilir...
Yani bir birey bu biricik ve en değerli varlığını kaybetmeyi göze alıyorsa bir özel bir nedeni olabildiği gibi toplumsal durumun maddi ve manevi süreçlerini de göz ardı edemeyiz. ve ister katılalım ister katılmayalım nedeni toplumsal etken olan her ölüm politiktir. Gelecek kaygısı, borçlanma, geçinemem, işsizlik.... bunlar intihar nedeni değil birer politik nedendir..
Şunu unutmayalım hiç birşey nedensiz olmaz.....